Lees en luister mij

Een poëtisch sprookje op muziek voor volwassenen, zie hier een klein fragment uit dit verhaal:

Hier een fragment uit de voorstellen Mijn Sterrenstelsel waarin ik op poëtische wijze vertel over mijn leven, met live muziek:

één van drie geplaatste gedichten in literair tijdschrift Liter is Kruimeldienst:

Ik ben een hond met kruimeldienst 
De eekhoorns van Edward van de Vendel,
komen ook in mijn tuin
Précies dezelfde
Ze zijn tegelijk ook chocoladesigaretten en geurgummetjes
Ik leerde lopen toen de tijd nog niet liep
Het was wellicht een zandloper geleden
Toen woonde mijn vrienden op de plek waarin ik sliep
En de familie hond, die bleef beneden 
Nu loop ik met mijn hond naar het park
Nog voor we de straat uit zijn, liggen mijn sokken gefrommeld voorin mijn schoen
Ik laat mijn hond uit, mijn sokken mij
Geen visioen maar
Oorschelpen zonder zee geluid, kinderlijk gekir en duivengekoer 
Ik ben het kind
Ik ben de duif
Ik ben Edwards’ eekhoorn 
Précies dezelfde 
Kinderen hebben buitenproportioneel grote hoofden
Dat komt doordat ze alles zien
Broccolibomen
Heksensoep
Wilde koeien op het huiskamerkleed
Het is even oefenen maar ook jij kan eekhoorns zien
De grote mensen hebben heimwee
Hebben het in elk geval gehad 
Je moet niet willen denken als een kind
maar kijken als een hond onder het tafelblad

Limbo
Een emotieloze vrouwenstem roept het volgende tussenstation om. De tijd voelt
stroperig. Het houdt mijn bewegingen loom en warm als een uitgeputte bij op heet
asfalt. Het maakt dat ik snel thuis wil komen, maar dan wel zonder uit te hoeven
stappen. Honing op de zitting houdt me stevig vast, een broeierig contact tussen
mijn rug en het verstopte vuil van duizend voorgangers.
Ik zit veilig, in deze lichtgevende, mechanische worm die door het duister glijdt. Ik
vraag me af hoe lang het zou duren als we naar het middelpunt van de aarde
reden, wanneer lavalicht de TL-buizen aan het plafond zouden vervangen en of dat
dan net zo gezellig aan zou voelen als kaarslicht.
In de stoel tegenover mij staren een paar ogen in het niets. Onze blikken kruisen in
het glas, maar we bestaan niet vast genoeg om weg te hoeven kijken. Ik ben bang
dat onze knieën zullen botsen, maar verplaatsen doe ik niet. We zijn twee
ontwijkende magneten. De negatieve ruimte tussen ons in is een op zichzelf staande
entiteit die bestaan afdwingt en daardoor zowel onzichtbaar als aanwezig; net zoals
de zes natte voetstappen die het effen gangpad breken. Ze beginnen naast me,
lopen vooruit en houden plots op. Misschien besloot de eigenaar zwevend verder te
trekken, of misschien verdween hij simpelweg. Verdampt, in de zwetende ijlen lucht. 
We stoppen bij uitgestorven stations, niemand verlaat en niemand stapt in. Telkens
als de deuren nietszeggend openen voel ik mijn borstkas meebewegen, uitzetten en
inhaleren. Ik bewaar de koude verse ademteug in mijn mond, de deur sluit en mijn
aandacht keert terug naar binnen.
Bij de vier-zits verderop hangt een jongen met zijn hoofd tegen het raam, zijn gezicht
weggedraaid van het kunstmatig witte licht dat nu vooral zijn jukbeen raakt. Zijn
handen liggen losjes in zijn schoot en zijn palmen wijzen naar boven. Vocht druipt
langs zijn oren en bruine plukken haar plakken aan zijn slapen. Ik zie de eerste
regendruppels tegen het raam achter hem slaan, maar het zweet op zijn voorhoofd
houdt mijn blik vast. Ik vraag me af of we al dichter bij de kern komen.

Af en toe schrijf ik ook in het Engels: